Try lang

Two years na. Two years na akong nagbablog. Para sa entry na ito, naisipan kong magsulat naman sa Tagalog. Baka naman sabihin niyo na sa Inglisera ako sa tutuong buhay. Pero mapapansin ninyo siguro na hindi straight Tagalog ang gagamitin ko. Kasi tayo namang mga Pilipino, di naman talaga tayo ganun magsalita. Maliban na lang kung ang apelyido mo ay Balagtas at may dahon ka sa buhok.

Sa kauna-unahang post ko, inamin kong di ako marunong magbisikleta at lumangoy. Eto ang update: Di pa rin ako marunong. Ewan ko ba, ang dapat ko yatang matutunan ay paano ba tumapang para di na ako matakot magasgasan ng braso sa pagbibisikleta o di matakot na malunod sa paglangoy. Pero sabagay, kailangan ko ba talagang matutunan yung dalawang iyon? Wala naman akong bike at wala naman kaming swimming pool sa bahay. Sabi nga ni Gary V, di bale na lang. At least marunong na akong mag-blog.

Malapit nang mag araw ng mga puso. Bakit ganon? Kung may araw ng mga puso, di ba unfair yun sa baga, atay, at bituka? Importante din naman sila. Sige, try mong ipantanggal kahit isa sa kanila at tingnan natin kung magbirthday ka pa. Di lang nga cute ang shapes nila para ipandecorate sa mga cards at ipanghulma sa mga chocolates. Kahit yata crush ko ang magbigay sa akin ng card na korteng baga, baka di ko ikatuwa. Malamang ang dedication nun, “You’re the reason I breathe.” On the second thought, kung gusto ko pala siya, okay lang iyon.

Nakita ko pala si Michael V two weeks ago sa Podium. I really like his humor. Naka-tshirt at maong lang siya. Simpleng-simple lang ang dating niya kaya halos di ko siya mapansin nang magkasalubong kami. For one second naisip kong magpapicture kasama niya kaso naisip ko, “Beng, nasa Podium ka. Isipin mo na lang artista ka din na nagma-malling.” So ayun, napigilan ko ang sarili ko at ginawa na lang ay magtext sa ilang kaibigan tungkol sa celebrity apparition na nakita ko.

Hanggang dito na lang muna ang Tagalog post ko. Nagkuwento lang po ako, mga kaibigan. I’m not sure if it’ll stay posted here for long. Malamang after ilang days, makornihan ako sa sarili ko at tanggalin ito. But it wouldn’t hurt to try to do this once naman, di ba? Besides, I’m taking my own advice about giving in to some of my impulses or I won’t be able to do it, ever. In this case, writing in our native language. Because for all I know, the desire to do something this unusual will be gone before... I even finish writing this post. There. I’ve just proven myself right. But hey, I enjoyed doing this post somehow. Just like eating cotton candy. No nutritional value but all fun.